…მიყვარს წარსულის ლანდებთან ერთად ხეტიალი განვლილ გზაზე… მივყვები ქუჩებს და ღიმილით ვეგებები ხან ერთს, ხან მეორეს, ხან მესამეს…და ასე, დაუსრულებლად!… თურმე რამდენი ადამიანის გზა გადის ჩემი ცხოვრების გზაზე… რამდენი ადამიანი მილამაზებს ცხოვრებას… ზოგნი მიღიმიან, მესალმებიან, სასიამოვნო სიტყვებს მეუბნებიან. ზოგნი კი ისე მიყურებენ თითქოს რაიმე დამეშავებინოს მათთვის.
რამდენი მივლია… ბოლო კი არ ჩანს… რა უცებ შეიცვალა ყველაფერი… ერთი ხელის მოსმით გადამისხვაფერდა ყოველივე… დროის დაბრუნება , რომ შეიძლებოდეს… ნეტავ მაინც იგივე შეცდომებს გავიმეორებდი?…
жизнь сбивает с ног но нам решать сможем ли мы подняться…ყოველი ადამიანი თავის გზას თვითონ ირჩევს,
ზოგი სწორ არჩევანს აკეთებს ზოგიც არა,ზოგს ზედმეტი ძალისხმევაც არ სჭირდება რაიმეს მისაღწევად, უამრავი ადამიანია ჩვენ გარშემო, მაგრამ ცოტას თუ ვუწოდებთ მეგობარს, ცოტასთან თუ დავილაპარაკებთ და გულს გადავუშლით,გავანდობთ გულისნადებს, არიან ისეთებიც ვინც საკუთარ ნაჭუჭში ჩაკეტვას ამჯობინებენ,და თავის თავის მეტს არავის, არაფერს უზიარებს, ყელას სხვადასხვა აზრი აქვს და ყველა თავისებურად მართალია. არ ვიცი… არ მინდა, სამუდამოდ დაზამთრდეს, ნეტავ მალე მოვა გაზაფხული?
ხალხი განიცდის მარტოობას მრავალი მიზეზით და ბევრი ცხოვრებისეული მოვლენა უკავშირდება მას, მეგობრული ურთიერთობების ნაკლებობა ბავშვობისა თუ თინეიჯერობის ასაკში, ან მისთვის მნიშვნელოვანი ადამიანების მის გვერდით არ ყოფნა. ყველა ეს გარემოება ქმნის მარტოობის განცდას. ამავე დროს მარტოობა შეიძლება გახდეს ერთ-ერთი სიმპტომი სხვა სოციალური თუ ფსიქოლოგიური პრობლემის, მაგალითად ქრონიკული დეპრესიის.
კარგი იქნებოდა ერთი ბილეთი მთვარემდე…
ან სულაც, რომ წარმოიდგინო, თითქოს დედამიწა ცოტა ხნით გაჩერდა, დაცარიელდა…. რა კარგია ალბათ მთელ პლანეტაზე მხოლოდ შენ ერთი რომ ხარ მარტო…
ივლიდი უამრავს სანამ არ დაიღლებოდი, ყველა კუნჭულს მოივლიდი, შენი თავის უფროსი შენ იქნებოდი, როცა მოგინდებოდა დაიძინებდი, როცა მოგინდებოდა გაიღვიძებდი, როცა მოგინდებოდა შეჭამდი და რასაც გინდა იმას გააკეთებდი…. და არავინ არაფერზე მიგითითებდა.
მოგინდებოდა იმღერებდი ხმამაღლა და არ შეგრცხვებოდა, რომ არც თუ ისე კარგი ხმა გაქვს;
მოგინდებოდა იცეკვებდი და არ იფიქრებდი რომ ამ მომენტში გვერდიდან ალბათ ტლანქი და მოუქნელი ჩანხარ…
მთელ ღამეს ისეირნებდი და დატკბებოდი სიბნელით და ვარსკვლავებით, რომლებიც მხოლოდ შენთვის გაანათებდნენ… იყვირებდი და არ შეგეშინდებოდა რომ ვინმეს გიჟი ეგონები…
მოვისროლიდი უზარმაზარ ტელევიზორს, კომპიუტერს, დივიდის და ათას აუტანელ ნივთს. ერთადერთი დავიტოვებდი mp3 და მხოლოდ მუსიკა იქნებოდა ჩემი თანამგზავრი…
ეჰ… სისულელეა ალბათ. რეალურად ეს ყველაფერი შეუძლებელია და ერთ დღეზე მეტად ვერც კი გაძლებს ვერავინ ასე.
ხანდახან გარს უამრავი ადამიანი გაკრავს, უამრავი ადამიანის დზა კვეთავს შენსას, მაგრამ თავს მაინც მარტოსულად გრძნობ, თითქოს არავის ესმის შენი, არავინაა ვისაც გულისტკივილს გაუზიარებ…
ბავშვობაში მარტობის ძალიან მეშინოდა, მაგრამ ახლა მარტო მინდა მხოლოდ ყოფნა. მინდა მოვწყდე, მოვშორდე ყველას და ყველაფერს წავიდე იქ სადაც არავინ და არაფერია. დავრჩე საკუთარ თავთან მარტო და გავაცნობიერო ყველაფერი რაც ჩემს ირგვლივ ხდება ამ ბოლო დროს. მოსვენება სულ მთლად დავკარგე ადგილს ვეღარსად ვპოულობ თითქოს მთელი სამყარო ჩემს წინააღმდეგაა მომართული.
“არ ვიცი ვინ ვარ და არ ვიცი რა მინდა“ მთელი ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა, გადასხვაფერდა ყოველივე გაუფერულდა…
როცა მარტო ვარ მე ვფიქრობ, როცა ვფიქრობ მახსენდება. როცა მახსენდება ვგრძნობ ტკივილს.როცა ტკივილს ვგრძნობ, მე ვტირი და როცა ვტირი …
მარტოობა შეიძლება იყოს ფიზიკური, სულიერი, მორალური, სოციალური და ა.შ.
…იყო დუმილი…ჩუმი მოლოდინი…უხმო მონატრება…წყნარი მელოდია…შორიდან დანახული ფერადი მომავალი…უფერული აწმყო… ლამაზი წარსული…და…უშენობა…
…დღე დღეს სცვლიდა,მაგრამ არ იკვეთებოდა ცხოვრების აზრი…უთქმელი მონატრება კი არ იწვევდა,ხმამაღლა არ ეძახდა მას და ისიც არ ჩქარობდა…ალბათ შორიდან მიცქერდა და შესაფერის დროს ელოდა.
ალბათ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება კრიზისული მომენტი როცა თავს მარტოსულად გრძნობს, მაგრამ ავდარს დარი ყოველთვის მოსდევს, ამიტომ ცხოვრებაზე ხელი არ უნდა ჩავიქნიოთ, პირიქით ისევ და ისევ უნდა ვისწრაფოთ ოცნებების ასრულებისთვის.
.როცა ვინმე ტკივილს გაყენებს…გულს გტკენს და ამას განიცდი, უბრალოდ თვალები დახუჭე და გაიღიმე… გაიღიმე… თუნდაც თვალები ტანჯვითა და ცრემლით გქონდეს სავსე და მაშინ მოგეცემა ძალა,შენს სულში ტკივილი სიხარულად გადააქციო…
რა არის თქვენთვის მარტოობა, კომფორტი თუ დისკომფორტი?
writer 