საბედისწერო გასეირნება

აგერ უკვე თითქმის მიიწურა ზაფხულის ბედნიერი დღეები, საცაა დავბრუნდები თბილისში და დავუბრუნდები ჩემი ცხოვრების ჩვეულ რითმს.
მზე ჩადის, შეხედე რა ლამაზიააა…ქვიშაზე ჩვენი, ხო ჩვენი, ჩემი და შენი ნაკვალევი რჩება, რომელსაც დროდადრო ზღვის დაუნდობელი ტალღები შლიან, მაგრამ ჩვენ მაინც მივაბიჯებთ, მივდივართ წინ და გაუთავებლად ვსაუბრობთ, დროც სასიამოვნოდ გადის, ნაპირზე ჩამოვსხედით და ზღვის სიმღერას ვუსმენდით და აი ამ დროს შენი ხელის სითბოც ვიგრძენი მოულოდნელად, უკარებას ნიღაბი მოვიხსენი, რადგან ეს თბილი შეხება ძალიან მსიამოვნებდა, ასე გადიოდა წუთები, იქცეოდა საათებად და დგებოდა განშორების წამები, განშორებისა, რომელიც არც შენ გინდოდა და არც მე, წუთები, რომლებიც ასე ძნელი ადასატანი იყო და ვშორდებოდით იმედით, რომ კვლავ გათენდებოდა ახალი დღე და ისევ შევხვდებოდით ერთმანეთს, ისევ შევიგრძნობდი შენი ხელის სითბოს და გავიგებდი შენს სუნთქვას, ვიგრძნობდი შენს აჩქარებულ გულისცემას და დავინახავდი შენს თვალიბს, რომლებიც ჩემს დანახვაზე გიბრწყინდებოდა, მე შენი, შენ კი ჩემი ხმა გენატრებოდა ამიტომ ჩვენი ტელეფონებიც არ იწყენდნენ.