- გძინავს?
- – არა , არ მძინავს, ვერ ვიძინებ…
- რატომ?
- – ფიქრები მოსვენებას არ მაძლევენ… ქაოსურად ირევიან ჩემს პატარა თავში. ბევრს ვფიქრობ, უაზროდ ბევრს და ხანდახან ჩემივე ფიქრებში ვიკარგები
- როგორ ხარ?
- – ისე მეკითხები თითქოს არ იცი… ცუდად ვარ …
- რატომ?
- – ისევ უადგილო კითხვა, მენატრები ძალიან მენატრები თითქოს არ იცი…
- საიდან უნდა ვიცოდე?
- – შენზე ამბობენ ყველაფერი იცისო
- და შენც დაიჯერე?! რატომ?
- – არ ვიცი … ალბათ მინდოდა, რომ ასე ყოფილიყო
- თვალები გაახილე რა ასე მგონია გძინავს.
- – გავახელ, თუ დამპირდები, რომ არ წახვალ… აი ვახელ
- ხომ ხედავ ისევ აქ ვარ შენთან
- – უუუხ როგორ მომენატრე, ..
- მას მერე მთელი წელი გავიდა შინ კი…
- – ძნელია ჩემთვის უშენობა მა…
- მე გხედავ როცა ჩემთვის ლოცულობ, როცა ტირი და როცა იცინი, როცა მარტო ან მეგობრებთან ერთად ხარ…
- – არ ვიცი უკვე წელიწადია უშენოდ ამოდის მზე დედამიწაზე, მაგრამ…
- რატომ მელაპარაკები ასე?
- – შენ ჩემთან აღარასდროს იქნები, დილა გათენდება და სიზმარიც დასრულდება, ერთად ყოფნის არქივი მაკავშირებს მხოლოდ შენთან..
- ნუ ტირი გთხოვ…
- – მენატრები… ტკივილამდე მონატრება გაგიგია…? ხოდა სწორედ ასე ძლიერ მენატრები…