ცოტა ხნის წინ დავწერე პოსტი სახელით „დღე რომელსაც 12 წელი ველოდი“ეს დღე ჩემთვის ნამდვილად უბედნიერესი იყო, მაგრამ ამავე დროს სევდა ნარევი. დავშორდი ბავშვობის მეგობრებს, მასწავლებლებს , ძვირფას ადამიანებს, რომლებთანაც ყოველდღიური კონტაქტი მქონდა და ახალი სრულიად განსხვავებული ცხოვრება დავიწყე, აი უკვე სტუდენტი ვარ და მელე უნივერსიტეტსაც ვამთავრებ, სულ ცოტა დამრჩა რამოდენიმე თვე და მშვიდობით სტუდენტობავ… იგივე გრძნობა მაქვს რაც სკოლის დამთავრების წინ, ისევ სიახლეებს ველი, ისევ ახალი ცხოვრება, ახალი ადამიანები. სამსახურიც დავიწყე და ალბათ მალე ოჯახის შექმნაზეც დავფიქრდები… 😉
წელს რომ ვუყურებ მე 12 კლასელებს ის ენთუზიაზმი რაც ჩემს დროს იყო თითქოს არ იგრძნობა, ალბათ იმიტომ , რომ ყველა ამ საატესტატო გამოცდებზეა გადართული, ჩვენ თუ სკოლის დამთავრება და ახალი „უფრო საინტერესო“ ცხოვრების დაწყება გვიხაროდა, მათ გამოცდები აწევთ გულზე და მგონი სულაც არ უხარიათ სკოლის დამთავრება. ბავშვები სერიოზულ სტრესს განიცდიან და ბოლო ზარის სამზადისიც ბოლოსთვის მოიტოვეს და ამისთვის მინიმალურ დროს ხარჯავენ, მხოლოდ იმაზე ფიქრობენ, რომ წარმატებით ჩააბარონ გამოცდები და მიიღონ საოცნებო ატესტატები. ჩვენ კი ბოლო თვის მანძილზე აქტიურად ვიყავით „ბოლო ზარის“ სამზადისში ჩართლი და სულაც არ გვაღელვებდა წიგნები 
ალბათ იმიტომ, რომ ატესტატი ყველას განაღდებული ქონდა…
writer 